طبق معمول همیشه، رزنور خودش را از جمعی که به آنها موعظه می‌کند مجزا نمی‌داند. هرچند اکثر ترانه‌هایش دوم-شخص را نشانه می‌روند و متهم می‌کنند، اما هدف اصلی‌ِ آنتاگونیزم ترنت رزنور همیشه ترنت رزنور بوده است. در زیباترین و خشن‌ترین لحظاتش، موسیقی او راویِ میلی به بخشوده شدن است که توسط غریزه‌ی تخریب‌گرش مسدود می‌شود. در قطعه‌ی بی‌کلام و بی‌پروای «I’m Not From This World» معلوم نیست که او دنبال بیگانگیست یا فرار. اگر کاترزیس آلبوم‌های NIN از بیرون راندن پشت به پشت تمام شیاطین درونی حاصل می‌شد، اینبار، موسیقی شما را در بی‌قراری معلق نگه می‌دارد. (بیشتر…)
