Muse

برگردان: تایماز منقبتی

Muse، و به خصوص مت بلامی/Matt Bellamy ، در مورد [آلبوم] Drones اصلاً حاشیه نرفته اند: آلبوم هفتم آنها هرچه بیشتر و بیشتر سیاسی است، بیانیه ای جسورانه در باب زدودن عناصر انسانی در منازعه های مدرن. از آنجا که Muse گروهی زیرک و پیچیده نیست -هر کس غیر از این فکر کند با دیدن طرح روی آلبوم نظرش عوض می شود: دستی که در حال هدایت هدایتگری است که خود در حال هدایت موجوداتی نه چندان انسان وار است- خیلی سریع می توان منظور آنها را دریافت: جنگ بد است. اما وقتی پای موسیقی در میان باشد این تمایل به بیان جسورانۀ چیزها با عناصر گلدرشت ویژگی ارزشمندی است، به خصوص اینجا که آنها با تولیدکنندۀ افسانه ای هارد راک، رابرت جان «مات» لِینج/Robert John “Mutt” Lange ، همنشین شده اند: یک خورۀ ترجیع بندهای زیاده ازحد با گیتار و درامزهای بزرگ. علاوه بر این، او Muse را تشویق کرده که فانتزی های فلویدی/Floydian را هم چاشنی کار کنند -دیالوگ سفارشی «Drill of Sergeant» الهامی است سر راست از [آلبوم] دیوار/The Wall – طنین دیگر گروههای موسیقی هم به گوش می رسد. تأثیرات Radiohead جوان هنوز پابرجاست، بیش از هرچیز به خاطر جمله بندی اشعار بلامی. این مایه اما می تواند با ملایمت به یادبودی کمرنگ از Coldplay تبدیل شود، درحالیکه آنها در جایی شکوه U2 را نشانه می گیرند و در جایی دیگر نمایش مهارت ون هالن/Van Halen را (ترانۀ Reapers شروعی انفجاری و طوفانی شبیه آتش بازی دارد). این سنتز شلوغ و انباشته به وضوح از آن Muse است، چنان طوفنده و پرسروصدا که نیت خیر گروه -اگر در کار بوده باشد- در آن گم می شود.

منبع: www.allmusic.com