Benjamin Clementine

گردآوری و ترجمه: تایماز منقبتی

بنجامین کلمنتینه، 26 ساله و اهل شهر  ادمونتون، سفری پرفراز و نشیب داشته: از بی­ خانمانی و نوازندگی خیابانی در پاریس تا حضوری موفق در عرصه­ ی موسیقی و برانگیختن ستایش پل مک­ کارتنی. اولین آلبوم او، At Least for Now، افسونی دارد که نتیجه­ ی شجاعت و ماجراجویی ­اش در همان روزهایی است که با موسیقی­ اش مسافران متروی پاریس را سرگرم می ­کرد.

قدرت احساس در این آلبوم ریشه در توانایی او در انتقال حسی عمیق و بنیادین از بیگانگی و بیزاری است. او این کار را با شدت و تأکیدی خاص و البته با موسیقی زیبایی می­ کند که آمیزه­ ای است از سبک­ های مختلف اما بی هیچ نشان روشنی از ژانر یا موسیقی سنتی نقطه ­ای از جهان، و همراه با صدای یگانه خودش که گاه سرشار از بیم و هراس است و گاه خالی از آن.

او در آلبومش در قامت استعدادی تازه و ممتاز ظاهر می­ شود، حتی اگر تأثیر استادکارانی چون نینا سیمون بر کارش را آشکار فرض کنید. او گاه از فرم اشعار سنتی فاصله می­ گیرد و گاه به وضوح به آن بازمی ­گردد، فقط برای اینکه بر کشش و تنش موسیقی­ اش بی فزاید، درست مانند کسانی که همیشه آن­ها را ستوده است، امثال چارلز آزناوور Charles Aznavour یا ادیت پیاف.

بنجامین کلمنتینه موسیقی را خود به تنهایی آموخته و نواختن پیانو را از 11 سالگی شروع کرده است. او پیش از انتشار اولین آلبومش در جشنواره­ ی فیلم کن، و برنامه­هایی چون Later with Jools Holland شبکه­ ی بی­ بی­ سی چند ترانه از آلبومش را اجرا کرده بود. در محفل دوم بود که مهمانانی چون گری کلارک و پل مک­ کارتنی کارش را دیدند و صدایش را شنیدند و پسندیدند. بیورک هنرمند دیگری بود که او را ستود و بعد از آن بود که ویدئو­ی اجراهایش صدها هزار بار در اینترنت دیده و موسیقی­اش در شبکه­ هایی چون اسپاتی فای شنیده شد.

بنیان موسیقی در آلبوم At Least for Now پیانوی کلمنتینه است. آلبوم با دو قطعه ­ی چالش­ برانگیز آغاز می ­شود: اولی، Winston Churchil’s Boy، یکی از مشهورترین نطق­ های نخست وزیر سابق بریتانیاست که به یک ترانه تبدیل شده است؛ قطعه­ ای هوشمندانه و تئاتری که در آن صدای کلمنتینه و پیانوی او را نوای گرم چلو همراهی می­ کند. و دومی قطعه­ ی Then I Heard a Bachelor’s Cry که آشفته و عصبی به گوش می­ رسد. آلبوم از اینجا به بعد بیشتر درگیر احساس می ­شود، با ترانه­ ی London که تکه ­ای جذاب از موسیقی پاپ است که به بلوغ رسیده. قطعه ­ی Nemesis ادامه­ ی همین حال­ و هواست و بعدی Quiver a Little بلوز سیاه و البته باشکوهی است که کلمنتینه در آن بین پچ ­پچه و خواندن اشعار در نوسان است.

At Least for Now نه فقط در فرم و سبک آلبومی تأثیرگذار است، بلکه بسیار باکیفیت است و ازمرزهای پاپ فراتر رفته. اولین آلبوم کلمنتینه به وضوح متأثر از هنر کسانی است که او در آلبومش از آن­ها تقدیر کرده است: آنتونی هگارتیAntony Hegarty، لئونارد کوهن، پوچینیPuccini، پاواروتی و ویلیام بلیک شاعر.

اضطراب، آشوب، قدرت و احساسی که در صدای بنجامین کلمنتینه هست، شاخص ­ترین و مؤثرترین وجه این آلبوم منحصر به ­فرد است. لحن خاص او و تسلطش در خواندن اشعار به سرعت شنونده را درگیر موسیقی ­اش می ­کند و مجبورش می­ کند کنجکاوانه داستان­ های پراحساس و کشش او را پی بگیرد. اگرچه کلمنتینه، که خیلی سخت می­ توان صدایش را فراموش کرد، پیش از ضبط و انتشار اولین آلبومش هم چندان ناشناس نبوده، اما چنین شروع غوغایی در جوانی بی ­تردید هواداران بیشتری در دنیای پرهیاهوی موسیقی امروز برایش به ارمغان خواهد آورد.