Streophonics

گردآوری و ترجمه: تایماز منقبتی

استریوفونیکس از زمان ظهورش در روستایی در کشور ولز در سال 1992 سیر صعودی پرشتابی داشته، چنان که در سال 1998 عنوان بهترین گروه نوظهور بریتانیا را دریافت کرد و حالا یکی از مقبول ترین گروه های گیتارنواز در بریتانیاست.
با وجود حال و هوای پانک موسیقی گروه استریوفونیکس، صدای شنیدنی کِلی جونز (Kelly Jones) بزرگترین جاذبه ی گروه است، هرچند برخی می گویند اصرار گروه به وفادار ماندن به همان راه و روش همیشگی و نوعی از محافظه کاری در استقبال از آرایشی تازه در ساخت موسیقی آنها را قابل پیش بینی کرده است.
Keep the Village Alive، نهمین آلبوم استریوفونیکس، در چنین حال و هوایی منتشر شده است. جونز در چند مصاحبه تأکید کرده که ترانه های آلبوم تازه در حقیقت پیشتر و برای آلبوم قبلی نوشته شده اند، اما به نظر می رسد آن توجه به جزئیات و تازگی و بُرشی که در ترانه های آلبوم Graffiti On The Train بود، در آلبوم تازه تا حدی رنگ باخته است. با این وصف این آلبوم پر است از شخصیت هایی که طرحی واضح دارند، از آنها که فرار را در بسته های شش تایی آبجو می جویند تا همسر دل زده ی بانکداری که رابطه ای پنهانی با «آقا و خانم اسمیت» شروع کرده.
قطعه ی اول، C’est La Vie، پاپ-پانک پرانرژی، هیجان برانگیز و البته به موقعی است که کمتر در کار این گروه سراغ داریم. اما به احتمال زیاد به مذاق همه ی شنوندگانش خوش نخواهد آمد. آلبوم با این قطعه خیلی فوری فوتی شروع می شود و جونز در آن چنان می خواند انگار می خواهد به ورای کلمات برود.
ترانه ی White Lies به سبک موسیقی U2 به گوش می رسد و تشخیص تأثیر بونو در آن تقریباً فوری است، اما بیشتر شبیه ترانه ای ازU2 است که بون جووی خوانده باشد. این قطعه ممکن است چندان پیشرو و جسورانه نباشد، اما درهرحال نمی توان منکرش شد. تأثیر موسیقی گروه کلاغ سیاهها (Black Crowes) در بلوز-راک متکبرانه ی Sing Little Sister هم بسیار روشن است.
Fight Or Fight از دیگر محاسن انکارناپذیر این آلبوم است؛ راک خرامان و سستی که صدای تیز جونز کاملش می کند و انگار شکوه و فخر ازدسترفته ی سوپرمن را تداعی می کند.
جونز در دوترانه ی Like The Boss و Brandon Flowers قضاوت نهایی را به شنوندگان واگذار کرده است. خودش می گوید آلبومش «خوشبینانه» است، ادعایی که رد کردنش خیلی ساده نیست. او با صدایی که گاهی سوهان به اعصاب می زند با همراهی 3 نوازنده ی دیگر گروه، حمله ای سخت و زنده دلانه را شروع کرده اند.

آنها که گروه را متهم می کنند که زیادی امن شده اند، ممکن است با ترانه ی شبه رادیویی I Wanna Get Lost With You قدری آرام گیرند، اگرچه در لحظاتی به مضحکه ی (Parody) استریوفونیکس شبیه می شود. قطعه ی Into The World می تواند محکی باشد برای صبر و تحمل هوادران حتی وفادار استریوفونیکس، اما Mr And Mrs Smith همه را به مهمانی بازمی گرداند و ممکن است به رقص هم بیاورد.
پیغام Keep the Village Alive به آنها که منتظر خاموش شدن چراغ استریوفونیکس هستند این است که فعلاً باید منتظر بمانند. هرچند ممکن است اینها بگویند جونز در این آلبوم هیچ بهره ای از الهام و خلاقیت نبرده و اشعارش لوس و کلیشه ای هستند، هوادرانشان می توانند با قطعاتی عمدتاً جذاب و شنیدنی که آلبومی یکدست را ساخته اند حسابی خوش باشند.
در مجموع اگر از همه چیز استریوفونیکس متنفرید، مراقب باشید چون بعید است Keep the Village Alive شما را پس بزند. صرفنظر از چند لغزش کوچک، چیزهای زیادی هست که احتمالاً به مذاقتان خوش می آید. درست مانند خیلی از کارهای قبلی استریوفونیکس، Keep The Village Alive آلبومی لذتبخش و استوار، اگرچه نه چندان ماجراجویانه، است با همراهی آن صدای شگرف و ترسناک.