تاچر و هنرمندان خشمگین دنیای موسیقی

مارگارت تاچر را بیشتر به خاطر سیاستهای رادیکال اقتصادی و یکدندگی های سیاسی اش می شناسند تا تاثیرش بر موسیقی و فرهنگ بریتانیا. واقعیت این است که خانم تاچر شاید به طور مستقیم خدمت چندانی به فرهنگ و هنر در بریتانیا نکرد، ولی خشم حاصل از سیاستهای اقتصادیش در قشر کارگر آن دوره باعث تولید یکی از بهترین دوره های موسیقی اعتراضی در تاریخ بریتانیا شد.

در اواخر دهه هفتاد میلادی جنبش پانک در موسیقی صدای نارضایتی جوانان از وضعیت موجود را به گوش مردم رساند. پیروزی خانم تاچر در سال ۱۹۷۹ و سیاستهای اقتصادی اش آتش موسیقی و فرهنگ پانک در بریتانیا را در دهه هشتاد میلادی شعله ورتر کرد.

آهنگ “صدای دو میلیون نفر” (Voice of two Million) از گروه پانک راک “انجلیک آپ استارتز” در مورد جمعیت بیکاران و نرخ بیکاری در بریتانیا در سال ۸۲ میلادی بود و طولی نکشید که به سرود اعتراضی مردم تبدیل شد، آن چنان که در بسیاری از تظاهرات ضد تاچر این آهنگ شنیده می شد.

یکی دیگر از آهنگهای پانک راک که با وضعیت اجتماعی دوران تاچر گره خورده، آهنگ “تفنگهای بریکستون” (Guns of Brixton) از گروه پانک راک “کلش” است. برخی به اشتباه فکر می کنند که این آهنگ درباره شورش های محله بریکستون در جنوب لندن در آوریل سال ۱۹۸۱ است، ولی در واقع این آهنگ قبل از آن شورش های خیابانی نوشته شده بود و بیشتر حالتی پیشگویانه نسبت به حال و هوای آن منطقه داشت؛ منطقه ای که در آن زمان به خاطر جمعیت زیاد کارایئبی و آفریقایی اش تنشهای نژادی در آن بسیار شدید بود. البته بعد از شورشها آهنگ “تفنگهای بریکستون” نماد آن شنبه خونین شد.

جرمی دمرز یکی از اعضای گروه “اسپشیالز” که آهنگ “شهر ارواح”شان از آهنگهای اعتراضی معروف آن دوره است، روزی که مارگارت تاچر درگذشت گفت: “من افتخار میکنم که آهنگهای ضد تاچر منتشر کردم. او تاثیر بدی روی کشور ما گذاشت. بریتانیا به دلیل سیاستهای او دیگر جایگاه گذشته را در دنیا ندارد.”

این جنبش اعتراضی در بیشتر ژانرهای موسیقی دیده می شد. تا حدی میشود گفت که ضد تاچر بودن در دهه هشتاد میلادی مد بود! الویس کاستلو، خواننده فولک راک بریتانیایی، یکی از سردمداران این جنبش اعتراضی در موسیقی بود. آهنگ “کشتی سازی” از کاستلو یکی از آهنگهای معروف انتقادی بود که جنگ فالکلند را هدف قرار داده بود.

الویس کاستلو چندی پیش خانم تاچر را “جنایتکار جنگی” خواند. حزب کارگر بریتانیا شدیدا مخالف جنگ فالکلند بود، بیش از ۲۵۰ سرباز بریتانیایی و ۶۰۰ سرباز آرژانتینی در این جنگ کشته شدند، گروه “کرس” بعد از پایان جنگ و پیروزی بریتانیا آهنگی منتشر کردند به اسم ” مادر هزاران مرده بودن چه حسی دارد؟” (How does it feel to be the mother of a thousand dead) که اشاره ای بود به تعداد کشته شدگان در این جنگ.

موسیقی هوی متال هم از این جنبش انتقادی بی نصیب نبود، گروه “آیرون میدن” در سال ۱۹۸۶ پوستری چاپ کرد که در آن “ادی” شخصیت خیالی ای که در همه کنسرتها و روی عکس همه آلبومهای این گروه دیده می شود، مارگارت تاچر را با چاقو به قتل رسانده، که نمادی شد از تنفر این گروه از خانم تاچر و سیاست هایش.

سیاستهای اقتصادی تاچر روی زندگی روزمره مردم تاثیر زیادی گذاشت بسیاری از مردم میگویند این تاثیرات را هنوز در زندگیشان حس میکنند.

در سال ۱۹۸۵ “بیلی براگ” خواننده و آهنگساز بریتانیایی تعدادی از گروهها و هنرمندان بریتانیایی دیگر مانند “پال ولر” را جمع کرد و گروهی به نام “رد وج” (Red Wedge) را تشکیل داد. این گروه صرفا ضد تاچر بود و هدفشان این بود که با استفاده از موسیقی به پیروزی حزب کارگر در انتخابات سال ۱۹۸۸ کمک کنند. البته هر چند آنها موسیقی بسیار خوبی تولید کردند ولی باز هم مارگارت تاچر و حزب محافظه کارش در سال ۱۹۸۸ میلادی به پیروزی رسیدند.

دهه هشتاد میلادی در موسیقی بریتانیا بسیار شبیه دهه شصت و هفتاد میلادی و دوره جنگ ویتنام در موسیقی آمریکاست. این دوره زمانی بود برای هنرمندان تا دغدغه ها و نگرانیهای قشر کارگر بریتانیا را به گوش مردم جهان برسانند.

گروه پروگرسیو راک بریتانیایی “پینک فلوید” که موسیقیشان همیشه نگاهی انتقادی داشته، در سال ۱۹۸۳ آلبوم “فاینال کات” را منتشر کردند. کل ترانه های این آلبوم سیاستهای مارگارت تاچر را به باد انتقاد گرفته و در تمام این آهنگها خانم تاچر “مگی” نامیده شده. راجر واترز خواننده و آهنگساز این گروه میگوید “ترانه های این آلبوم درباره خیانتیست که سیاستهای مارگارت تاچر به مردم بریتانیا کرده.”

کنسرتهای اعتراضی هم شاید یکی از دست آوردهای سیاستهای خانم تاچر بود!

هرچند مارگارت تاچر نلسون ماندلا را تروریست نامید ولی هنرمندان بریتانیایی و آمریکایی در سال ۱۹۸۸ در استادیوم “ومبلی” در شمال لندن به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد ماندلا کنسرتی برگزار کردند که در آن هنرمندان و باندهایی مانند استینگ، یوریتمیکز”، دایر استریتز” و اریک کلاپتون اجراهای به یاد ماندنی داشتند.

مارگارت تاچر در روز هشتم آوریل سال ۲۰۱۳ در سن ۸۷ سالگی درگذشت، او شخصیتی بود که بعضی می پرستیدندش و بعضی با تمام وجود از او متنفر بودند. سیاستهای اوبر زندگی روزمره مردم بریتانیا شدیدا تاثیر گذاشت، بعضی را به شدت فقیر و بعضی را به شدت پولدار کرد.

تنها نخست وزیر زن بریتانیا از دنیا رفت ولی موسیقی ای که زاده اعتراضات به سیاستهای او بوده، هنوز نه تنها در بریتانیا، که در سراسر دنیا شنیده می شود؛ آن چنان که شاید باید گفت: “خانم تاچر به خاطر این موسیقی از شما متشکریم!”

منبع: بی بی سی