بهترین آلبوم های 2015 از نگاه منتقدین نیویورک تایمز | قسمت اول

برگردان: تایماز منقبتی

4 منتقد موسیقی نشریه ی نیویورک تایمز بهترین آلبوم های پاپ و جز سال 2015 را برگزیده اند.

منتقد: جان پارِلِس (Jon Pareles)

To Pimp a Butterfly, Kendrick Lamar
آلبومی به وضوح جاه طلبانه درباره ی انتخاب ها و تناقضات پیش روی یک رپ خوان متعهد. نژاد، فقر، شهرت، حرص و آز، میراث فرهنگی، سمت و سوی جامعه ی آمریکا و سیر حرفه ای هنرمند، دغدغه های کندریک لامار در خلق این آلبوم بوده اند. درعین حال اما آلبوم او کاملاً موزیکال است: همچون دیگی غلیظ و جوشان از موسیقی های فانک، جز و سول که عزم و امید را از گذشته استخراج می کند و به جنگ مشکلاتی می رود که از دوران گذشته لاینحل باقی مانده اند.
Divers, Joanna Newsom
ملودی های این آلبوم ریشه در صراحت و سرراستی سنتی آمریکایی دارد: معجونی از مایه های آپالاچی (کوهستانی در شرق آمریکا)، والس، موسیقی ضربی و لالایی. جوانا نیوسام ترانه ها را با صدایی بی تکلف اما بالا و مصمم و با همراهی نوای چنگ خوانده است. البته موسیقی در طول آلبوم همیشه هم ساده نمی ماند، بلکه پیچیده تر می شود، بسط می یابد و گاه از مسیر خود خارج می شود تا به نوعی از افسونگری می رسد. اشعار او تعمقی است در مفاهیم زمان، میرایی، عشق، جنگ، طبیعت، شهرها و لذت گریزان زندگی که گاه مرموز و مبهم می شود و گاه کاملاً شفاف.
Art Angels, Grimes
این آلبوم یک موفقیت شخصی تمام عیار است. هرچه در آن است، به استثنای خوانندگان مهمان، از آن کلیر بوچر (Claire Boucher) است که به نام «گریمز» هم معروف است. او در مقام ترانه نویس، خواننده، نوازنده و تهیه کننده (و البته تصویرساز و کارگردان ویدئو ها) سازوکارهای پاپ رایج را به نفع سبک و سیاق خود به کار گرفته است. آلبوم او درباره ی شجاعت، فمینیسم، متلک پرانی، پرسش کردن، انزوا و موانعی است که باید از آن ها گذشت؛ و به رغم این ها هرچند لحظه یکبار موسیقی اش شنونده را به شوق می آورد.
No Cities to Love, Sleater-Kinney
این گروه برای انتشار اولین آلبومشان پس از ده سال بار دیگر گرد هم آمده اند: با عزم جزم، نیرومند و آماده ی نبرد. خوانندگی کورین تاکر (Corin Tucker) بار دیگر او را به موجودی وهم آلود تبدیل کرده که با شور و شعف درباره ی تطهیرگری و بت شکنی و ترس در دوران به اصطلاح طلایی بشر امروز می خواند. و بار دیگر ضربات کاری درامز جنت وایس (Janet Weiss) است که غوغای بی پایان و درهم تافته ی گیتار تاکر و کری براونشتاین (Carrie Brownstein) را به پیش می برد. این یک تجدید دیدار نوستالژیک نیست: بلکه تصویری است از جبهه ای متعهد و منازعه ای تازه.

Vulnicura, Björk
رنج فلج کننده ی فروپاشی و بهبودی کندی که در پی آن می آید، مایه ی اصلی آلبوم Vulnicura است. آلبومی که ساختاری دقیق و پروسواس و باشکوه دارد؛ پراحساس آغاز می شود، اما ردی از ریاضت هم در آن به گوش می آید. صدای بیورک باز و واضح است و ریشه در ملودی های دکلمه وارش دارد. پیرامون صدای او ارکستری است که موسیقی ترانه هایش را هرچه بیشتر بسط می دهد و گاه با ریتم هایی مرتعش و صداهایی شوم آن را به تلاطمی سرکش تبدیل می کند.
25, Adele
در دورانی که بسیاری از آلبومهای موسیقی مستعد بایگانی شدن در گوشه ای هستند، انتشار آلبومی که همه از گوش دادن به آن کمابیش لذت ببرند یک موفقیت محسوب می شود. زنی با صدایی بلند، پرشفقت و طبیعی که همه ی سوپراستارهای پاپ امروز را به حاشیه برده و جماعت تکه تکه شده ی مخاطب پاپ را متحد کرده است. موسیقی آدل، چه تصنیف هایی برای پیانو تا غرش هایی از نوع پاپ، همدلی می آفریند. دیگر خبری از عاشق رانده شده ی انتقام جو نیست و آدل در 27 سالگی جوان گمشده ی سوگواری است که سخت در جستجوی رابطه ای عمیق تر است. شکی نیست که موسیقی او غم بار است، اما کیست که هرازگاهی از یک گریه ی مفصل بی نیاز باشد؟
Sound & Color, Alabama Shakes
«جماعتی با موسیقی روح افزا»؛ حتی این عنوان هم شاید برای توصیف گروه Alabama Shakes کافی نباشد. این گروه همچنان به ریشه هایش وفادار است، از جمله به بالا و پایین ها و زمزمه و فریادهای بریتانی هاوارد (Brittany Howard) و یا ترانه هایی با محتوای زمینی و واقعی مثل ترانه ی Don’t Wanna Fight. موسیقی در این آلبوم اما از طنین دوره هایی خاص فاصله می گیرد و گروه با تمایلی متظاهرانه به هنر تمپوهای مختلف (گاه به شدت آرام)، سازبندی های مختلف و رنگ و مایه های متنوع را به کار می بندد. برای Alabama Shakes دوران احساسات هنوز به سر نیامده است.
Carrie and Lowell, Sufjan Stevens
این آلبوم به طرزی معماگونه سوگ را بازنمایی می کند. Carrie and Lowel انعکاس مرگ مادر سوفیان استیونز در سال 2012 است؛ زنی با مشکلات روانی که تقریباً در زندگی سوفیان غایب بود. صدای او با لطافتی روح زده در میانه ی زخمه هایی هنرمندانه بر گیتار و ابرهایی وهم آلود از طنین موسیقی شناور است. اشعار آلبوم تقلایی هستند بین احساس خویشاوندی و بیگانگی، نیاز و فقدان و جزئیاتی روشنی بخش و احتمالاتی که تا ابد محقق نشده می مانند. ترانه ها در این آلبوم زمزمه هایی صمیمی و زیبا و به تمامی بی دریغ اند.
From Kinshasa, Mbongwana
موسیقی پرضرب کنگو موسیقی ای که تضادی سعادتمندانه با دهه ها دیکتاتوری و جنگ داخلی دارد در آلبوم From Kinshahsa به چیزی تکان دهنده و ترسناک تبدیل می شود. Mbongwana Star گروهی از جمهوری دموکراتیک کنگو است که نیروی محرکه اش ریتمی شکننده، متنوع و رنگارنگ، نوای گیتار و صداهایی قوام یافته است. این آلبوم اما معجونی است محصول کار در استودیو. صدا و زمان در آن معجوج می شوند و در هم می آمیزند، طنین می یابند، فیلتر می شوند و با جزئیاتی دقیق و غیرمنتظره به گوش می رسند. موسیقی سوررئال این گروه با تمام سایه ها و زخم هایش واقعیت را جادو می کند.

Wildheart, Miguel
میگل پیمنتال (Miguel Pimentel) که در آلبوم های قبلی اش به هوای نفس پرداخته بود، در آلبوم جدیدش بر شناخت خویشتن متمرکز شده و علاوه بر آن هم در اشعار و هم در موسیقی تصویری گسترده از زادگاهش لوس آنجلس ترسیم کرده است: از فانک تا راک، و از هالیوود تا گتو. سبک او ترکیبی است از R&B با غلبه ی گیتار الکتریک. او گیتار را همچون مه به کارگرفته که به غروب آفتاب رنگ و غنا می بخشد.