CocoRosie

گردآوری و ترجمه: تایماز منقبتی

بعد از سال ها موسیقی استادانه، CocoRosie -خواهران سیه را و بیانکا کازدی- در آلبوم Heartache City به اصل خود بازگشته اند. آن ها با پرهیز از عناصر الکترونیکی که بر چند آلبوم آخرشان مسلط بودند، این بار آلاتی آکوستیک و بازیگوشانه را ترجیح داده اند که آلبوم منحصر به فرد La Maison de Mon Rêve – اولین آلبوم CocoRosie- را ساخته بودند.
CocoRosie از آن دست گروه های موسیقی است که اعضایش پیوسته از ذات انتزاعی کارشان آگاه بوده اند. این دو خواهر درعین حال به زیرکی این را هم فهمیده اند که ماشین بازاریابی اینترنتی را چگونه در زمان درست و با روشی درست به کار گیرند. شاهد هم انبوهی است از توییت ها، تکه هایی از موسیقی و گوشه هایی از ویدئوهای آلبوم تازه شانHeartache City که موازی با مراحل تولید آن مدام در اینترنت منتشر کردند. نتیجه البته به نظر می رسد آن نشد که CocoRosie در انتظارش بود. جدیدترین آلبوم آن ها اثری خاص و هنرمندانه از آب درآمده که بعید است به یک «آلبوم شماره ی 1» یا از آن موفقیت های تجاری بزرگ بهره ای ببرد.
این را می شود از همان ترانه ی اول فهمید: Forget me not که طلیعه ای است دلچسب پر از جیرجیر و غژغژ و صداهایی درهم شبیه صدای اسباب بازی. این انرژی و جنبش بازیگوشانه بخشی از زیباشناسی خاص CocoRosie است، تحرکی که از ضرباتی دقیق و صدای زنگ هایی پرفاصله شکل گرفته و کل ماجرا را به اسباب بازی پرصدایی شبیه ساخته که ریتمیک و سرخوشانه جلو می آید.
UnBeso، قطعه ای که CocoRosieچند ماه پیش آن را زنده اجرا کرد، کل آلبوم را برق انداخته است. ضربات مینیمال موسیقی دیسکو اینجا کش آمده اند و قطعه طراوتی روح زده دارد. اوقاتی که دو خواهر اخیراً در بوینس آیرس گذرانده اند به وضوح به آگاهی جمعی آن ها راه یافته و نتیجه قطعه ای شده که در لایه های زیرنش حس و حالی استوایی دارد و لرزه های پرکاشن لاتین آن را مثل یک مهمانی خیابانی بی قرار کرده است. اما غیرمنتظره ترین عنصر قطعه اشعار نامأنوس و جنسی بیانکا کازدی است.
CocoRosie هیچ وقت هنر روایی و قدرت داستان پردازی اش را دریغ نکرده و این بار هم با شدت آن را پی گرفته است. قطعه یTim and Tina داستان دو دل داده است که در قابی معوجج می گذرد و انگار خواهران کازدی همان دوروبر سر در چیزی کرده اند و صداهایی درمی آورند.
ترانه ی No One Knows بازگشت به اصل آشکار دیگری است. قطعه از همان جیرجیر و غژغژ آشنا و پرکاشن ستیزه جو اما فریبنده تشکیل شده، اما مثل همیشه هارمونی یکدست صدای کازدی چگالی دیوانگی را بالا می برد و قطعه را به یک لالایی مجنون تبدیل می کند.
Heartache City با دو آلبوم اول گروه اشتراکات بیشتری دارد، اما همه ی قطعاتش ستون فقرات محکمی از هیپ هاپ و آفرو بیت دارند که آن ها را از سطح موسیقی پاپ همه گیر بالاتر می کشد. این آلبوم به یاد می اندازد که موسیقی به گروه هایی مثل CocoRosie که در جستجوی تحول مفهوم موسیقی پاپ هستند، بیش از این ها نیاز دارد. گوش دادن به Heartache City آدم را یکباره به کافه ای دودزده می برد. دنیای CocoRosie را هم همیشه دودی از سوررئالیسم درخودگرفته که اگر فرو داده شود، نشئگی اش سخت می پرد.