Jeff Buckley

امیرعلی محبی نژاد

جفری اسکات باکلی (Jeffrey Scott Buckley) مشهور به جف باکلی (Jeff Buckley) در 17 نوامبر1966 در اورنج کانتی (Orange County) ایالت کالیفرنیا متولد شد. او فرزند تیم باکلی (Tim Buckley) خواننده معروف سبک فولک (folk) در دهه‌های 60 و 70 میلادی بود. بر خلاف رویه تکراری تاریخ که فرزندان خوانندگان معروف همواره در سایه پدرانشان زندگی می کنند، جف آنچنان در عمر کوتاه خود درخشیدکه شهرت پدرش را تحت‌الشعاع قرار داد و علی رغم اینکه در زمان حیاتش تنها یک آلبوم منتشر کرد، تاثیر عمیقی در موسیقی زمان خود و پس از آن گذاشت. آغاز درخشش او در اوایل دهه 90 میلادی در صحنه آوانگارد موسیقی نیویورک بود. هنگامی که او با بازخوانی آثار دیگران در کلوپ‌ها و سالن‌های محله‌های شرق منهتن به چهره‌ای شناخته‌شده بدل شد. ترانه‌هایی که در این دوره اجرا می کرد از تنوع بسیاری برخوردار بود. از سبک‌های مختلف موسیقی، از فولک، راک (Rock)، بلوز (Blues)، جاز (Jazz) و پانک (Punk) گرفته تا موسیقی قوالی هند و پاکستان.

همزمان، با به‌کارگیری تمام این تجربیات و دانسته‌ها و با تمرکز بیشتر بر روی قطعات خودش توانست توجه کمپانی های بزرگ موسیقی را به خود جلب کند که حاصل آن امضای قراردادی با کمپانی Columbia بود که منتج به ضبط تنها آلبوم استودیویی او Grace در سال 1994 شد. این آلبوم علاوه بر هفت ترانه از خود او (که البته در نسخه‌ای که چند سال بعد دوباره منتشر شد یک ترانه دیگر نیز به آن اضافه شد) شامل سه آهنگ بازخوانی شده هم بود؛
Lilac Wine از جیمز شلتون (James Shelton)،

 Corpus Christi Carol از  بنجامین بریتن (Benjamin Britten)

و Hallelujah از لئونارد کوهن (Leonard Cohen).

گذشته از دو آهنگ اول، ترانه Hallelujah به تنهایی آنقدر زیبا و دلنشین توسط او اجرا شد که بسیاری از هواداران موسیقی، این ترانه را به نام جف باکلی می شناسند. این ترانه در سال 2004 در لیست 500 ترانه ماندگار تاریخ که مجله معتبر Rolling Stone منتشر کرد، رتبه 259 را کسب کرد. همچنین در رتبه‌بندی 100 ترانه برتر تاریخ که رادیوی استرالیایی Triple J در سال 2009 منتشر کرد،‌ رتبه سوم را به‌دست آورد.
آلبوم Grace ستایش بسیاری از بزرگان موسیقی جهان را برانگیخت. جیمی پِیج (Jimmy Page) این آلبوم را بهترین آلبوم دهه 90 می داند. رابرت پلَنت (Robert Plant) هم این آلبوم را بسیار ستوده است. باب دیلِن (Bob Dylan) او را یکی از بهترین خوانندگان و آهنگسازان آن دهه می داند. دیوید بووی (David Bowie) نیز این آلبوم را تنها آلبومی می داند که اگر به یک جزیره متروک برود، آن را با خود خواهد برد. در نهایت این آلبوم با موفقیت‌هایی که کسب کرد توانست رتبه 303 را در بین 500 آلبوم ماندگار تاریخ در رتبه‌بندی مجله Rolling Stone به دست آورد.
در سال 1996 بعد از تورهای پیاپی به مدت 2 سال، باکلی شروع به نوشتن آلبوم جدید خود کرد. در اواسط همان سال او و اعضای گروهش ضبط قطعات را شروع کردند. ضبط دیگری هم در اوایل سال 97 داشتند، ولی از نتیجه راضی نبودند و کار بر روی آن ناتمام ماند. در فوریه همان سال باکلی نیویورک را ترک و به ممفیس (Memphis) تنسی نقل مکان کرد. در آنجا باکلی دموهایی (Demo) بر روی دستگاه ضبط 4 کاناله خود ضبط کرد و برای دیگر اعضای گروه در نیویورک فرستاد. این دموها در نهایت CD دوم آلبوم را تشکیل دادند. دیگر اعضای گروه طبق برنامه قرار بود روز 29 می 1997 برای تمرین و ظبط آلبوم به ممفیس بروند. این آلبوم که نهایتاً پس از مرگ وی با تلاش‌های مادرش مری گویبرت (Mary Guibert)، اعضای گروه و دوستانی چون کریس کورنل منتشر شد،
Sketches for My Sweetheart the Drunk نام دارد.
مشخصاً در تقسیم‌بندی، موسیقی او راک به حساب می آید، البته اگر بخواهیم کمی دقیق‌تر باشیم آلترناتیو راک (Alternative Rock) یا حتی آلترناتیو/ ایندی راک (Alternative\ Indie Rock). ولی چیزی که او را شاخص می کند نحوه منحصر به فرد او در ارائه این موسیقی است. جدا از اشعاری که به زیبایی سروده شده‌اند و آهنگ‌هایی که به بهترین شکل ساخته و تنظیم شده‌اند، ترکیب موسیقایی کم‌نقص و در بسیاری موارد بی نقص آثار اوست که آن‌ها را ماندگار کرده است. او هیچگاه خود را به یک سبک محدود نکرد. آثار او مانند قایقی است که گاهی دچار تلاطم پانک (Punk) و گرانج (Grunge) می شود و گاهی در امواج آرام آر اند بی (R & B) شناور است. موسیقی او می تواند با آرامش شروع شود، در میانه راه شنونده را دچار تشویش کند و در پایان بار دیگر آرامش را به او بازگرداند.
البته آنچه تا کنون گفته شد نیمی از جف باکلی است. نیم دیگر، شاید نیمه بیشتر، صدای اوست. صدای بی نظیر و تسخیرکننده و توانایی کم‌نظیر او در به‌کارگیری آن. صدایی که بازه‌ای حدود 5/3 تا 4 اکتاو را شامل می شود و دامنه‌ای از لطافت نسیم تا خشونت طوفان را در بر می گیرد. به‌راحتی می تواند انسان را افسون کند و پیش از آنکه متوجه شود در بافت‌های بدن رسوخ کند و جریان ‌یابد.
صدای او الهام‌بخش بسیاری از خوانندگان مطرح امروز بوده و هست، از تام یورک (Thom Yorke) خواننده Radiohead و کریس کورنل (Chris Cornell) از Audioslaveگرفته تا متیو بلامی (Matthew Bellamy) خواننده Muse و فرَن هیلی (Fran Healy) از Travis.
بعد‌ازظهر 29 می 1997 دیگر اعضای گروه برای پیوستن به باکلی و کار بر روی قطعات و آلبوم جدید به سمت ممفیس پرواز کردند. همزمان، باکلی در حالی که ترانه Whole Lotta Love از گروه Led Zeppelin را زمزمه می کرد، برای شنا به یکی از کانال‌های رودخانه می سی سی پی به نام Wolf River harbor رفت. باکلی پیش از آن هم چندین بار برای شنا به آنجا رفته بود. اما این آخرین بار بود. او دیگر برنگشت. تمام تلا‌ش‌هایی که آن شب برای پیداکردن او انجام گرفت، بی ثمر ماند. 6 روز بعد دو نفر از افراد محلی جنازه او را که آب به ساحل آورده بود، پیدا کردند. در خون او هیچ اثری از الکل یا مواد مخدر مشاهده نشد و پزشکی قانونی علت مرگ را خفگی در آب اعلام کرد.
از آن تاریخ هر ساله بزرگداشت‌هایی به یاد او در نقاط مختلف جهان برگزار می‌شود. از آن جمله می‌توان به سلسله بزرگداشت‌هایی که در بهار سال 2007 برای او و موسیقی اش در کشورهای استرالیا، کانادا، انگلستان، فرانسه، ایسلند، ایرلند، مقدونیه، پرتقال و آمریکا برگزار شد، اشاره کرد.
اعضای گروه او عبارت بودند از:
میک گراندال (Mick Grondahl)- بیس
مایکل تیگه (Michael Tighe)- گیتار
مت جانسون (Matt Johnson)- درامز
پارکر کایندرد (Parker Kindred) – درامز

این مقاله را با چند نقل قول درباره او خاتمه می‌دهم.
بونو (Bono) از U2: «جف باکلی مانند قطره‌ای زلال در اقیانوسی از سر و صدا بود. »
کریس کورنل از Audioslave: «جف از کسانی بود که روی خوانندگان بسیاری تاثیر گذاشت. او خواننده فوق‌العاده‌ای بود. حتماً مهم‌ترین هنرمند زندگی بسیاری از مردم خواهد بود.»
الویس کاستلو (Elvis Costello): «وقتی او ترانه‌ای را بازخوانی می کرد، آن را از آن خود می کرد. این کاری است که     موسیقی دانان کلاسیک مورد علاقه من قادر به انجام آن بودند. سعی می کردند خودشان خودشان باشند ولی تمام مهارت‌هاشان را به‌کار می بردند تا قطعه را زیباتر کنند. جف مادرزاد این توانایی را داشت. تنها تعداد انگشت‌شماری از انسان‌ها این توانایی را دارند.»
فرن هیلی (Fran Healy) از Travis: «صدای او شگفت‌انگیز بود، زمینی نبود. خارق‌العاده بود. من سخت تلاش کردم از او تقلید کنم.»
جیمی پِیج (Jimmy Page) ازLed Zeppelin : «آلبومی که طی 18 ماه گذشته دائماً گوش کرده‌ام Grace جف باکلی است. او خواننده بی نظیری بود. دامنه گسترده‌ای از احساس و تکنیک داشت. صادقانه بگویم او بهترین خواننده‌ای بود که طی این دهه ظهور کرد. من به کرات به آلبوم Grace گوش داده‌ام و هر چه بیشتر این کار را انجام می دهم، بیشتر او و استعدادش را       می ستایم. نبودن او، یکی از بزرگ‌ترین فقدان‌های روزگار است.»
ادی وِدِر (Eddie Vedder) از Pearl Jam: «ما یکبار با هم معاشرت کردیم و موزیک نواختیم. هیچ وقت اجرای او را فراموش     نمی کنم. زبانم بسته شده بود. یکی از به‌یادماندنی ترین لحظات عمرم بود. آرزو می کردم او را بیشتر می شناختم.»
لینک‌های نمونه‌هایی از ترانه‌های او:
• Hallelujah:http://open.spotify.com/track/5qv0ohJV2QNwga79jLNDYQ
• Grace: http://open.spotify.com/track/4zIYBKi1u2A3QoUexWx2wZ
• Lover, you should’ve Come Over: http://open.spotify.com/track/3sfEmuMx0Phhq76m5cEV9A
منابع:

•http://www.jeffbuckley.com/
•http://en.wikipedia.org/wiki/Jeff_Buckley
•http://www.allmusic.com/artist/jeff-buckley-mn0000240665

این مطلب برای سایت سازباز نوشته شده است و استفاده از آن با ذکر منبع آزاد می‌‌باشد.