Blur

برگردان: تایماز منقبتی

Blur چنان به آرامی محو شد که به نظر می رسید [اعضایش] تا مدت ها دیگر گرد هم نخواهند آمد -اگرچه گردهمایی هایی گاه و بیگاه بود که حاصلش چند تکآهنگ کمترشنیده شده و کنسرت هایی فوق العاده طی 6 سال بود. آنها وقتی فهمیدند که حضور خبرسازشان در فستیوال راک توکیو در ژاپن لغو شده، 5 روز در یک استودیو در هنگ کنگ دوام آوردند، عادت قدیمیشان را از سر گرفتند و دور هم چیزهایی زدند و نواختند تا اینکه گیتاریست گروه، گراهام کوکسون/ Graham Coxon تصمیم گرفت سر و شکلی به آنها بدهد و به کمک استفن استریت/ Stephen Street، همکار و تهیه کننده ای که پشت همۀ آن آلبوم های درخشان دهۀ 90 بود، از آنها ترانه هایی بسازد. این داستان بی در و پیکر آلبوم The Magic Whip است، آلبومی تصادفی و البته چنان مطمئن که بیشتر شبیه ادامۀ یک مبارزه است تا یک بازگشت. این آلبوم با مایه هایی متفکرانه و عبوس به آلبوم (Everyday Robots 2014) دیمن آلبارن/Damon Albarn و یا پروژۀ سیاه The Good, The Bad & The Queen او (در سال 2007) شباهت دارند. اما نهایتاً [قیاس با] آن آلبوم ها -در کنار (Demon Days (2005- به وضوح ثابت می کند که The Magic Whip نه به دیمن که به Blur تعلق دارد. ضرباهنگ آلکس جیمز، نوازندۀ باس و دِیو رونتری/ Dave Rowntree، نوازندۀ درامز به تلاطمی زیرپوستی شبیه است -اصوات تکرارشوندۀ جیمز در قطعۀ Go Out چندان بی شباهت به ترانۀ « Girls & Boys» نیست – اما کوکسون ادعا می کند این آلبوم گروه (و شنونده ها) را به وادی آشنایی می کشاند، مثلاً از طریق قطعۀ درخشان « Lonesome Street»؛ تجدید خاطره ای از پاپ بریتانیایی که خیلی زود به گردباد آشنای Blur در 1997 تبدیل می شود و بعد با ضربی پیوسته و یکنواخت طوری ته نشین می شود که [آلبوم] 13 را به یاد می آورد، اگرچه آن یأس را با خود ندارد. آلبوم The Magoc Whip اگرچه ردپایی از مالیخولیا را همچنان با خود دارد، دست از آن آشفتگی و غوغای درونی که سوخت آلبوم های Blur در آستانۀ هزارۀ سوم بود، شسته است (آلبوم هایی چون 13 که آلبارن آن را بلافاصله پس از جدایی اش از جاستین فریشمن/Justine Frischmann نوشت و یا Think Tank که در زمان جدایی اعضای گروه ضبط شد). نکتۀ دیگر اینکه این آلبوم دنیای بیرون لندن جنوبی را هم دیده؛ مشاهداتی مخدوش و مغشوش از درون الماس هنگ کنگ که با بازی مرتعش [نور] نئون، انزوای دیجیتال را ترسیم کرده است.
ترانه های این آلبوم ضربه می زنند -و ضربه ها را آرام و به تمامی فرود می آورند و جنسی از نیم هوشیاری را بی جلب توجه بازمی نمایند- در نهایت این Blur است که موقعیتش را در مقام یک بند هنری پاپ اعلام می کند که بافت [موسیقی] و [القای] حال وهوا را به تعقل و زرق و برق ترجیح می دهد. همچون [آلبوم] Everyday Robots نوعی تنهایی اگزیستانسیالیستی در سراسر The Magic Whip موج می زند. البته رفاقت هم هست و این حس که صمیمیت و همراهی می تواند رانه ای برای حرکت به جلو باشد. این به خصوص در مورد آلبارن و کوکسون صدق می کند، که بار دیگر ثابت کردند همکارانی ایده آل اند که افکار و ایده های دیگری را می پالایند، بسط می دهند و تیز می کنند. و در آخر چیزی بالقوه دم دستی را به چیزی پرطنین تبدیل می کنند.

منبع: www.allmusic.com