Mark Knopfler

گردآوری و ترجمه: تایماز منقبتی

هشتمین آلبوم انفرادی مارک نافلر راهی کاملاً جدا از روزهای Dire Straits رفته است، گروهی که با برادرش در 1977 تأسیس کرد و تا 1995 که از هم پاشید، نافلر ترانه¬سرا، خوانند و گیتاریست اولش بود. Tracker آلبومی نوستالژیک است که زمان و خاطره را به یکدیگر پیوند می زند، یادی از روزهای Sultan of Swing، درحالی که این بار درامِر Dire Straits، گای فِلِچر (Guy Fletcher) هم همراه اوست. Tracker بازنمای ذات نافلر است، آلبومی که با مایه هایی قدرتمند از موسیقی سلتیک، لکه هایی از جز، کانتری و راک، شما را به یک پرسه زنی مفرح فرامی خواند. آلبومی یک ساعته با 11 ترانه که تنها دو قطعه اش کوتاه تر از پنج دقیقه اند؛ گامی راحت و ضرباهنگی منظم و پایدار دارد. نافلر هیچ عجله ای برای بازگویی داستان های نوستالژیکی که طرحشان را استادانه ریخته ندارد. در عوض هر یک از این قصه های رنگارنگ به آرامی و کاملاً سنجیده سر باز می کنند و نافلر همه را تا آخر پی می گیرد. با این حال رفته رفته مسیری دور از انتظار را پیش می گیرد و با نوایی درخشان از ویولن سلتیک و فلوت در پشت، همراه با ریتم جز ظفرمندانه ای به دنیای «بگو بخند و مشروب و دود» می رود. Tracker شنونده را درگیر و مشغول خود می کند و در عین حال طراوت بخش است.
نافلر در آلبوم تازه اش درودهایی هم به آسمان می فرستد و برخی از مهم ترین آدم های زندگی اش را یاد می کند، از جمله بازیل بانتینگ، شاعری که نافلر در روزهایی ملاقاتش کرد که یک شاگرد چاپچی در روزنامه ی Newcastle Evening Chronicle بود. ملاقاتش کرد، و یا ترانه ای به نام «بریل» (Beryl) که ادای احترامی است به بریل بین بریج (BainBridge)، نویسنده ی درگذشته ی اهل لیورپول و دیگر منبع الهام نافلر. او دو ترانه، Silver Eagle و Lights of Taormina، را هم مدیون باب دیلن است؛ کسی که با او در یک اتوبوس به تور آمریکا و اروپا رفت. از هر دو ترانه نگاهی پرپیچ و خم با ضرباهنگی آرام تراوش می کند، و هر دو نشان تجدید حیات توان نافلر در خوانندگی و تبحرش در ترانه سرایی است.
Skydiver ترانه ی دیگری است که درمقایسه با سایر قطعات مخالف خوان به گوش می آید، با این حال در حال و هوای کانتری عامه پسند کل آلبوم می گنجد. Long Cool Girl رویایی لرزان و آرام بخش و سرخوشانه است. و سرانجام Tracker با Wherever I Go به پایان می رسد، دو نوازی مطبوعی با روت مودی (Ruth Moody) که روایت دو روح است که کوتاه و پریده می گذرند و پیوندشان پابرجا می ماند. این قطعه با نوای ساکسیفونش بی شک از بهترین تصنیف های نافلر است.

Tracker روایتی است که زمان و خاطره بخش بزرگی از آن است. به یادتان می آورد که دنیا همچنان که پیرتر می شوید، در ذهن و پیش چشمتان تغییر می کند و گذشته رنگ عوض می کند. نافلر آخرین آلبومش را چنان طراحی کرده که گریبان شنونده اش را بگیرد، چنان که بارها و بارها به آن گوش کند.