Courtney Barnett & Kurt Vile

 جمع آوری و ترجمه: ارشیا جم

دو ستاره‌ی سبک راک مستقل کنار هم آمده‌اند تا ریف‌های پاییزیِ گیتار یکدیگر را تکمیل کنند و درباره‌ی زندگی، هنر و هرچیز دیگری که به ذهنشان رسید آواز بخوانند. کورت وایل استاد پیدا کردن ریتم‌های هیپنوتیزم کننده‌ روی گیتار است و کورتنی بارنِت به اندازه‌ی باب دیلن از کلیشه فراری است و می تواند مسیر انجام دادن یک اتفاق روزمره مثل درست کردن نودل را به یک مانترای شخصی تبدیل کند. سلیقه‌ی بارنت در نواختن گیتار به سبک پانک و گرانج نزدیک‌تر است، اما بهترین صداها را هنگامی از گیتار بیرون می‌کشد که آن را با خونسردی وایل می‌آمیزد. اشعار تأثیرگذار اما سرگردان وایل هم با اضافه شدن استعداد بارنت در بازی با کلمات بیشتر می‌درخشند. این تصادف هم که نامشان «Kurt & Courtney» درآمده به یک شوخی از طرف کائنات شبیه است: کورت و کورتنی اصلی (Kurt Cobain/Courtney Love) شهرت و ثروت شان را مدیون قدرت توصیف بی‌پرده‌ی عمیق‌ترین احساسات شخصی‌شان هستند، و این دو در اوج آرامش و لختی، یکنواختیِ زندگی روزمره را شرح می‌دهند.

«کُلی شپش دریایی» آلبومی‌ست صمیمی، بی‌ادعا و پر از ترانه‌هایی که‌ به مکالمات اتفاقی ضبط شده‌ی دو دوست شبیه است. مشاعره‌ی آنها معمولا به سمت و سوی خاصی حرکت نمی‌کند و بیشتر زیگ–زاگی بین شوخی‌های داخلی در رفت و آمد است. بارنت در ابتدای قطعه‌ی «Let It Go» می‌پرسد: «معمولا چه ساعتی بیدار میشی؟» و وایل جواب میدهد:‌ «بستگی داره کِی بخوابم.» اینکه این پچ‌پچ‌های ناگهانی تبدیل بهترانه‌های به یاد ماندنی شدند چیزی از یک معجزه کم ندارد. شاید کورت و کورتنی هم متوجه شدند که دست به جادو زدند و به همین دلیل تصمیم گرفتند که بیش از حد آن را دستکاری نکنند.

«کُلی شپش دریایی» عجیب، ناشیانه، و دوست داشتنی‌ست. مثل یک فیلم مفرح خوب، گاهی زیادی احساسی و برعکس آنچه از نام مضحکش برداشت می‌شود، حاوی تفکر و تامل زیادی‌ست.

این آلبوم توسط مجلات Guardian و Rolling Stone به عنوان یکی از بهترین آلبوم‌های ۲۰۱۷ برگزیده شد.