Diana Krall

گردآوری و ترجمه: تایماز منقبتی

دایانا کرال را یکی از بزرگترین خوانندگان جز معاصر می شناسند، آوازه ای که جایزه ی گرَمی را هم برایش به ارمغان آورده است. اما دوازدهمین آلبوم او تا حدی متفاوت است و به نظر می رسد به مخاطب عام نزدیکی بیشتری دارد.
WallFlower مجموعه ای است از بازخوانی چند ترانه ی عاشقانه ی مشهور پاپ از دهه های 60، 70 و 80 میلادی که ساده و سرراست اجرا شده اند. آلبوم تازه ی او عاشقانه ای است برای آن ها که ترانه های مالیخولیایی در باب فرصت های از دست رفته را می پسندند؛ ترانه هایی آشنا، پرکشش و بسیار شبیه به کلاسیک های آن سه دهه ی طلایی موسیقی پاپ و راک از گروه ها و آدم هایی چون کارپنترز (Carpenters) ایگلز (Eagles)، رندی نیومن (Randy Newman)، جیم کروچ (Jim Croce)، التون جان، باب دیلن و پل مک کارتنی.
این خواننده ی خلاق جز در آلبوم تازه اش بعضی ترانه هایی را بازخوانی کرده که در دوران کودکی او از محبوب ترین ها بوده اند. کرال هم مانند بسیاری از بچه های قرن بیستم کودکی اش را با گوش دادن به رادیو و ترانه های راک و پاپ گذرانده و در این آلبوم به سبک خودش آن ها را سراغ گرفته است. ترانه هایی چون California Dreamin’ از گروه The Mamas & the Papas، Desperado از گروه ایگلز و یا Sorry Seems to be the Hardest Word از التون جان و Superstar از لئون راسل. و البته ترانه ی Wallflower باب دیلن که در آن روزها مهجور ماند و در واقع چند دهه ای بعد از ضبطش منتشر شد. کرال با ترانه ی Feels Like Home برایان آدامز و Don’t Dream It’s Over گروه Crowded House سری هم به دهه ی 80 زده است.
اهالی سخت گیر موسیقی شاید بتوانند از کرال ایراد بگیرند که چرا در این بازخوانی ها تلاشی برای گستردن بافت موسیقایی و پیش بردن مرزهای این ترانه ها نکرده و حتی بدتر اینکه بسیاری از سازبندی ها را به دیوید فاستر، تهیه کننده ی آلبوم سپرده است. کرال که پیانو را هم بسیار خوب می نوازد، در سراسر این آلبوم تنها چند تک نوازی محدود دارد، درحالی که می شد با بیشتر کردن تعداد این قطعات رنگ بیشتری به Wallflower بخشید. با این وصف پرهیز کرال از پیروی از استانداردهای آمریکایی، کاری که در اغلب کارهای قبلی اش سابقه داشته، بی شک از محسنات این آلبوم است. Sorry Seems to be the Hardest Word بسیار به خوانش خود التون جان نزدیک است و از سوی دیگر کرال در ترانه ی Superstar به بهترین مفسران این ترانه، ریتا کولیج (Rita Coolidge) و کارن کارپنتر (Karen Carpenter) اقتدا کرده است.
بازخوانی ترانه ی دوست داشتنی If I Take You Home Tonight مک کارتنی یک شاهکار از آب درآمده  است. وCalifornia Dreamin’ همچون بیانیه ی رویای هیپی گری به گوش می آید.
اجرای دوباره ی کرال از این ترانه ها، با خوانش تحسین برانگیز و شخصی او و همراه با گروه کوچکی که حول پیانوی او شکل گرفته در مجموع کاری گوش نواز و به یادماندنی را شکل داده است. گلچینی از قطعات عاشقانه ی سال های دور و نزدیک در Wallflower با روحیه ی کرال کاملاً سازگار به نظر می رسد، خواننده و پیانیستی که در انتخاب ژانر هم تا توانسته از تنوع بهره برده و از موسیقی جز دهه ی 30 گرفته تا موسیقی برزیلی بخشی از کارنامه ی مقبول او در عرصه ی موسیقی است.