Tricky

برگردان: تایماز منقبتی

سال 2014 که از راه رسید، چند سالی می شد که Tricky رپ خوان، تهیه کننده و چهرۀ شاخص تریپ-هاپ/Trip-hop اولین آلبومش Maxinquaye را سرزنش می کرد و آن را آلبومی دم دستی، سردرگم و بی هدف می خواند. مانند آلبوم False Idols در سال 2013، Adrian Thaws (که اسم واقعی Tricky هم هست) گواه دیگری است بر این فرض که ایدۀ هر کس دربارۀ اینکه چه چیزی برای آینده اش خوب است درست عکس آن چیزی است که در گذشته فکر می کرده برایش خوب است. در این آلبوم معجون یکنواختی و تغییر و ترکیب آن با ترس و تاریکی وامدار چشمانداز فعلی [موسیقی] پاپ است، درست مانند چند آلبوم قبلی [او]. درعین حال با عشق و ستایش هم پیوند دارد، مانند تکنوی [ترانۀ] « Nicotine Love» و یا ضربان شبه A$AP Mob در [ترانۀ] «Lonnie Listen» (بخشی از ترانه: I work out everyday and I’m still not fit/My kids are hungry and I ain’t got shit) در این قطعات همه چیز سرزنده و مهیج احساس می شود. در سوی دیگر، ترانۀ I Had a Dream با فرانچسکا بلمونته/Francesca Belmonte برازنده و گزیده گو است و جنسی از زیبایی سنتی دارد و جملات تکرارشوندۀ پیانو و زمزمه هایی ناهنجار آن را به وضوح شبیه خود Tricky کرده است.
ترانه های دیگر هم آشکارا به خود او شبیه اند، با نوسانی کند و تنبل، مانند [ترانۀ] Different People با ضربانی سبک، درحالیکه بازخوانی ترانۀ رگی/the reggae محبوب Silly Games –با حضور اسلحۀ پنهان گروه، تیرزا ی/Tirzah خواننده- کمتر شبیه رگی و بیشتر غرشی است با همان ضرباهنگ پذیرفتنی و آشنای موسیقی تریپ-هاپ. اشعار، چندشآور و مفتضح اند، اما درعین حال ضربانی احساسی و شوق برانگیز حال و هوا را کمی مثبت می کند. اگر قرار باشد آلبومی از Tricky را برای شبی متنوع انتخاب کنید، همین بهترین گزینه است. مثلاً نیمۀ دوم [آلبوم] همه جور رقص الکترونیک را در خود دارد؛ Indie، Funk، R&B و چیزهای دیگر. اگر False Idols را یک بازگشت فرض کنیم، Adrian Thaws یک دگرگونی و تضاد بزرگ است و اگر الهامات کلاسیک رایج و همه گیر ناامیدتان کرده به Maxinquaye (فقط در حضور خود Tricky) لعنت بفرستید.

منبع: www.allmusic.com