بهترین آلبوم های 2015 از نگاه منتقدین نیویورک تایمز | قسمت آخر
برگردان: تایماز منقبتی
4 منتقد موسیقی نشریه ی نیویورک تایمز بهترین آلبوم های پاپ و جز سال 2015 را برگزیده اند.
منتقد: نیت چینین (Nate Chinen)
Synovial Joints, Steve Coleman and the Council of Balance
استیو کولمن، آهنگساز و ساکسیفونیست آلتو تنها سراغ چیزهایی می رود که بتواند از آن خود کند و برای استفاده ی خلاقانه تغییرشان دهد. او در این آلبوم گیرا که بخشی از آن با الهام از مفاهیم آناتومیک حرکت ساخته شده، سردسته ی گروهی از نوازندگان سازهای بادی چوبی، سازهای برنجی، پرکاشن و …. نتیجه ممکن بود صلب و انعطاناپذیر از کار درآید، اما کولمن و همقطارانش موسیقی را نرم و سبک پرداخته اند.
To Pimp a Butterfly, Kendrick Lamar
عبوس، تحریک آمیز، پر از سرزنش و البته پر زرق و برق؛ آلبوم آخر کندریک لامار همه ی اینهاست به اضافه ی جاه طلبی در شعر و موسیقی. این آلبوم ترکیبی است از گانگستا رپ، فانک وهم انگیز و موسیقی نئو سول؛ یک اثر هنری ستایش برانگیز که مست کلمات است و گاه به یک روایت روانشناسانه شبیه می شود. اگرچه ممکن است نظم پراکنده ی موسیقی اش گاه آثار هنری بزرگ گذشته را به یاد بیاورد، حس وحال شوم و وهم انگیزش به وضوح امروزی است. مایه های موسیقی شبانی و سایه روشن های نقاشانه ی او اشاره ای تلویحی است به تعادل ظریف دنیای طبیعی.
The Thompson Fields, Maria Schneider Orchestra
آلبومی فوقالعاده عمیق، دقیق و موشکافانه که تأثیراتی روحانی دارد، اما در اصل به شدت زمینی است. آلبوم نتیجهی همکاری گروهی پرتعداد از نوازندگان جز است. ماریا اشنایدر مدتی هست که به عنوان آهنگسازی پیشرو در این سبک شناخته میشود، اما اینجا او در رأس گروهی نخبه که زبان او را درونی کرده است، از مرزهای خود گذشته است.
Break Stuff, Vijay Iyer
ویجی آیِر سالهاست که رهبر این گروه سه نفره ی چیره دست و افسونگر است؛ خودش به اضافه ی استفان کرامپ (Stephan Crump ) نوازنده ی باس و مارکوس گیلمور (Marcus Gilmore) نوازنده ی درامز. آنها در این مدت مدام بهتر شده اند. و این آلبوم کار بزرگ دیگری است با آهنگسازی های سیاه و ژرف اندیشانه ی خانم آیِر؛ ایده های ریتمیک و ساختاری عمیق و فریبنده.
Divers, Joanna Newsom
اثری نفس گیر؛ چیزی شبیه یک مرثیه، با جزئیات گوتیک و سخت متکی به نفس. Divers نیرومندترین عصاره ی اندیشه ی عجیب و کار غریب جوانا نیوسام است. بعضی ترانه ها شبیه آوازهای ملوانان است و بعضی دیگر انگار در حوضی از سکوت و سکون فرورفته اند. اما آنچه هیچ گاه نوسان ندارد قدرت تمرکز اوست -در مقام شاعری بازیگوش و طعنه زن؛ آهنگسازی خلاق و نوازنده ی چنگ و خواننده ای فریبنده و بی ریا.
Bird Calls, Rudresh Mahanthappa
چارلی پارکر، مظهر ابدی موسیقی جز جدید، فرشته ی الهام بخش آلبومی است کار یکی از وارثان پرشمارش که موضوع اصلی اش ستایش از خود اوست. این آلبوم نتیجه ی همکاری گروه پنج نفره ای است که خانم ماهانتاپا در آن ساکسیفون آلتو می نوازد و آدام او فاریل (Adam O’Farrill) نوازنده ی ترومپت نمایش تحسین برانگیزی دارد. آلبومی پویا، سیال و آرسته؛ و مدرنیته ای پر از کش و قوس.
The Seasons, Ben Wendel
بن ودل، نوازنده ای چندکاره است که در آلبوم تازه اش با فوجی از نوازندگان اکسپرسیو همکار شده از جمله رفیق موفقی چون آرون پارکس (Aaron Parks) پیانیست و قهرمانانی چون مارک ترنر و جاشوا ردمن نوازندگان ساکسیفون. این آلبوم مجموعه ای از قطعات مجلسی است که با الهام از ماه های سال ساخته شده اند. او گهگاه ویدئوهای این قطعات را به صورت آنلاین منتشر کرد تا حسی از حال و هوای موسیقی و قطعاتش را به مخاطبانش منتقل کند. بنابراین خیلی هم معلوم نیست که باید این مجموعه را واقعاً یک آلبوم محسوب کرد یا نه.
Epicenter, Chris Lightcap’s Bigmouth
کریس لایتکَپ (Chris Lightcap) -نوازنده ی باسی که به خاطر علاقه اش به نوعی موسیقی قرص و محکم شهره است- مایه هایی برای گروه بیگ ماوت (Bigmouth) –شامل دو نوازنده ی ساکسیفون تنور کریس چیک (Chris Cheek) و تونی مالابی (Tony Malaby)- جور کرده است. کار تازه ی او چهارچوبی سبک شناختی دارد که در آن از تم سست نیویورک سیتی گرفته تا موسیقی غرب آفریقا بهره برده است. با این وصف آلبوم او در عین آنکه هشداردهنده است، جنسی از جذابیت بی تکلف دارد.
Black Messiah, D’Angelo and the Vanguard
بعد از Voodoo چهارده سال طول کشید تا دی آنجلو آلبوم بعدی اش را منتشر کند، اما تنها چند هفته بعدتر تصمیم گرفت آلبوم دیگری منتشر کند. بنابراین «مسیح سیاه» (Black Messiah) زودتر از انتظار در ژانویه منتشر شد. و از آن آلبوم هایی است که نباید سرسری از کنارش بگذرید. موسیقی آن هاله ای است از فانک و نوعی موسیقی سول کم شتاب که کمابیش سکرآور به گوش می رسد. یک بازگشت خوب به این معناست که مردم غیبت طولانیتان را فراموش کنند، و این همان کاری است که دی آنجلو با آلبوم تازه اش موفق به انجامش شده است.
Artifacts, Nicole Mitchell, Tomeka Reid, Mike Reed
برای بزرگداشت پنجاهمین سالگرد تأسیس انجمن موسیقیدانان خلاق، جمعی از اعضای جوان این انجمن – نیکول میچل (Nicole Mitchell) نوازنده ی فلوت، تومِکا رِید (Tomeka Reid) نوازنده ی چلو و مایک رید (Mike Reed) نوازنده ی درامز قطعاتی از گنجینه ی نوازندگان این انجمن را نواخته اند. نتیجه آلبومی است جسورانه، پراحساس و سرزنده که برخی قطعاتش مانند I’ll Be Right Here Waiting اثر استیو مک کال به طرز غافلگیرکننده ای زیبا و سحرآمیزند.
