Kamaal Williams

 جمع آوری و ترجمه: ارشیا جم

مایلز دیویس و هربی هنکاک، هرکدام به نوبه‌ی خود، با موسیقی‌هایشان در دهه‌۷۰ میلادی (بخصوص آلبوم‌های In A» Silent Way» و «Headhunters») و ترکیب کردن موسیقی جَز با فانک و بعضا هیپ‌–‌هاپ، پنجره‌ی زیرمجموعه‌ی Jazz-Fusion را به روی هنرمندان نسل‌های بعدی باز کردند. با رسیدن موسیقی‌هایی با این شکل و شمایل به انگلستان در دهه ۸۰ میلادی، جریانی در دیسکوتِک‌های وقت بوجود آمد که توسط یکی از آرتیست‌های تاثیر گذار همان ژانر به نام جیل پیترسون به Acid-Jazz ملقب شد. از دیگر هنرمندان آن جریان می‌توان به The Brand New Heavies ،Incognito و Us3 اشاره کرد.

هم‌اکنون، مشعل نگه‌داران اصلیِ اسید – جز، مثل Thundercat و Flying Lotus، همگی در آمریکا ساکن و فعال هستند. اما در دهه‌ی اخیر، یکی از انتشارات موسیقی جیل پترسون به نام Brownswood Recordings توانسته است موسیقیدانان جوان این ژانر را در بریتانیا کشف وپرورش دهد. یکی از این جوانان کَمال ویلیامز نام دارد، که فعالیت خود را با یکی دیگر از هنرمندان این نشر به نام یوسف دایِس، تحت عنوان یوسف‌کمال (Yussef Kamaal) آغاز کرد.

تنها آلبوم آنها، «Black Focus» جَز، فانک، آفروبیت و هیپ–هاپ را با هم آمیخت و تنوع نژادی و قومیتی موجود در مناطقی از لندن را به رخ کشید. یوسف کمال توانست جایگاه خود کنار لندنی‌های جوان دیگری مثل ShabakaHutchings  ، Zara McFarlane و Ezra Collective که ادامه دهنده‌ی مکتب‌های کمتر شناخته شده‌ی جز هستند را ثبت کند. این دوئت در سال ۲۰۱۷ بصورت غیر منتظره‌ای متلاشی شد، اما آلبوم اول کمال ویلیامز به نام «The Return» به راحتی می‌توانست ادامه‌ی «‌Black Focus» باشد. تصویر روی جلد و فونت استفاده شده برای هردو آلبوم یکسان هستند و به محض اینکه صدای سینتیسایزر در قطعه‌ی ابتدایی آلبوم به نام «سلام» شروع می‌شود، واضح است که با تجربه‌‌ی صوتی مشابه‌ای روبرو هستیم. شنیدن ریتم‌های لنگ درامز و آکوردهای متعارف R&B حاکی از این است که سلیقه‌ی ویلیامز به نسبت یوسف‌کمال از جز دورتر هم شده است.

اگر بخواهیم اشاره ای به کمبودی در آلبوم داشته باشیم با یک تصمیم عجیب مواجه خواهیم شد. به عنوان مثال، امکان نداشت که افرادی مثل مایلز دیویس،هربی هنکاک یا حتی کامازی واشنگتن از گروو (Groove) فانک خوبی مثل قطعات «High Roller» و «Rhythm Commission» فقط برای ۲– ۳ دقیقه استفاده کنند. آن ها مطمئنا این قطعات رو به هوای چند سولو و واریاسیون تا  ۱۰– ۱۲ دقیقه طول می‌دادند و تم اصلی را چندبار تکرارمی‌کردند که موسیقی کاملا در شنونده ته‌نشین شود. اما ویلیامز بعضا ایده‌های خوب خود را با عجله در ۳–۴ دقیقه جمع‌بندی می‌کند. از طرفی نمی‌توان منکر این شد که همین عجله به سوی ناکجا یکی از عناصر اصلیِ Acid-Jazz است.

«The Return» نماینده‌ای لایق از لندن ۲۰۱۸ و جریان جوان و سرزنده‌ی جَز معاصر در آن است که بسیار هیجان انگیز است.

(*= قطعات معرف آلبوم)