امیرعلی محبی نژاد
چهاردهمین آلبوم استودیویی از گروهی که 37 سال از تشکیل آن می گذرد. نگاهی به آلبوم Spirit از گروه انگلیسی و نام آشنای Depeche Mode.
اگر روند تکامل گروه را از ابتدا تا به امروز دنبال کرده باشید قطعا می دانید ادوات و اصوات الکترونیک همواره نقشی کلیدی و محوری در موسیقی آنها ایفا می کنند. تا جایی که آنان را از پیش قراولان سبک های Synth Pop و New Wave به شمار می آورند. پس جای تعجب نیست اگر با شنیدن آلبوم آخر این گروه نیز لایه های متعدد از صداهای پردازش شده الکترونیک در ترکیب با ملودیهای زیبای پیانو و همراهی صدای باریتونِ پرقدرت و انقلابی دِیو گان, خواننده گروه, شما را با خود همراه کند.
متن اشعار هم بیشتر فهوایی تامل برانگیز, انتقادی و برانگیزاننده دارد, که این ویژگی نیز برای طرفداران این گروه آنچنان ناآشنا نیست. چنانچه در گذشته نیز شماری از آثار آن ها از این ویژگی برخوردار بوده است. این کلام هنگامی با تهییج مردمان به خیزش, گاه با ابراز ناامیدی از بی عملی آنان, گاه با سرخوردگی از دورویی و گمراهی سیاستمداران و گاه با انتقاد از پس رفت ارزش های انسانی, سعی بر تعامل با مخاطب دارد. البته اشعار عاشقانه نیز به روال گذشته حضور دارند.
با توجه به رویه ای که در سال های اخیر در آثارشان پیش گرفته اند که نقطه اوج آن را در آلبوم پیشین گروه با عنوان Delta Machine شاهد بودیم, مبنی بر تنظیم و مسترینگ حجیم قطعات و استفاده از اصوات با بیس زیاد و پرکننده-که البته با صدای خواننده گروه بسیار همخوانی دارد- در این آلبوم, کمابیش با حفظ همان الگو نگاهی هم به گذشته خود داشته و کمی هم به حال و هوای سالهای گذشته خود نزدیک می شوند.
این آلبوم مشتمل بر 12 قطعه بوده و در مارچ 2017 منتشر شده است.
|
Going Backwards |
|
Where's the Revolution |
|
The Worst Crime |
|
Scum |
|
You Move |
|
Cover Me |
|
Eternal |
|
Poison Heart |
|
So Much Love |
|
Poorman |
|
(No More (This is the Last Time |
|
Fail |
ارسال شده به تاریخ 27 خرداد 1396
