مارتین شمعو‌ن‌پور

شهر، ما را چونان به اصوات ناهنجار آلوده کرده که گاه بریدن از آنها دشوار می‌نماید. اما انسان شهرزده هم به مجالی نیاز دارد تا به خلوت خود فرو برود. خلوتی که شاید آداب زندگی چوپانان با نی‌شان، تجلی‌گر آن باشد. مارتین با شیطنتی کودکانه، صداهای روزمره‌ زندگی‌مان را آهنگین کرده و در مقاطعی، آگاهانه با نوای فلوت از آن فاصله می‌گیرد و با نوای فلوت (به جای نی) شنونده را به فضایی پاستورال می‌برد.