واقعیات مهمی که در مورد آلبوم Back To Black نمی‌دانستیم

برگردان: امیرحسین شهنازی

اواخر اکتبر ١٠ سال پیش دومین و آخرین آلبوم اِیمی واین هاوس در انگلستان منتشر شد. Back To Black با صدای خش‌دار واین هاوس و اشعاری گیرا مانند پرتره ای از سخت ترین لحظات عاشقی است که هنوز و بعد از ده سال از انتشار آلبوم و پنج سال از مرگ نابهنگام واین هاوس همچنان زنده و تپنده است.

در ادامه به واقعیاتی در مورد این آلبوم و شیدایی که در آن حاضر است و از آنها چیزی نمی‌دانستیم می‌پردازیم.

– واین هاوس در این آلبوم به صداهای موسیقی دهه ۶٠ برگشت تا از تاثیری که از موسیقی جَز در آلبوم اولش Frank بود رها شود.

واین هاوس: ” من یه خواننده جَز(Jazz Girl) نیستم.” این جمله را در سال ٢٠٠۶ در مصاحبه با نشریه سان گفت. “آهنگای این آلبوم آسونتر و دم دستی تر از آهنگای آلبوم فرانک هستن چون جَز مال نخبه‌هاست و مردم نمی‌گیرنش. برای همین به موسیقی بندهای دهه شصت و گروه‌های دختر (Girl Groups) گوش دادم و از توش Back To Black بیرون اومد.” او با نام بردن از دو گروه Velvet Underground  و Shangri-Las که تاثیر زیادی بر روی او داشتند می‌گوید: “این روزها گروه‌های زیادی هستن که تحت تاثیر موسیقی دهه شصتن ولی فکر کنم من تنها دختریم که اینجوریم.”

– تکه ای از موسیقی تِرَک اصلی آلبوم را  مارک رانسون (Mark Ronson) نوشت، بعد از شبی که او و واین هاوس با هم ملاقات کردند.

قبل از اینکه واین هاوس با رانسون ملاقات کند به نشریه آیریش تایمز گفته بود ” فکر می‌کردم اون فقط یه بیت ساز بزرگ هیپ هاپه” ولی بعدتر او به نشریه سان گفت ” اون جالبترین مردیه که دیدم.” بعد از ملاقات واین هاوس و رانسون آن دو یک شرکت چاپ و نشر موسیقی با هم تاسیس کردند.

رانسون تعریف می‌کند که در آوریل ٢٠٠۶ و در استودیواش در نیویورک بوده که با هم ملاقات کرده‌اند. در مورد موسیقی حرف زده‌اند و واین هاوس چند آهنگ اجرا کرده و بعد رانسون گفته من چیزی برای اجرا کردن ندارم ولی اگر تا صبح به من وقت بدی روی قطعه ای کار می‌کنم و بعد با هم گوشش کنیم…”بعد من با تکه ای موسیقی برگشتم که تبدیل به آکوردهای  وِرس آهنگ Back To Black شد. تا دو هفته بعدش هم رو پنج شش آهنگ دیگر کار کردیم…”

– واین هاوس وقتی با رانسون در حال قدم زدن و صحبت کردن بود به قسمتی از شعر آهنگ Rehab  رسید…

واین هاوس در حال قدم زدن و صحبت کردن درباره‌ی این بوده که بعد از اینکه از بیمارستان مرخص شده (او به دلیل مشکلاتی که از نوشیدن نوشابه های الکلی برایش پیش آمده بود در بیمارستان بستری شده بود) نزدیکانش می‌خواسته‌اند او را به بازپروری ببرند و او جواب داده نه،نه،نه. they tried to make me go to rehab, and I told them, no, no, no رانسون وقتی این جمله را می‌شنود به واین هاوس می‌گوید که این جمله بسیار تاثیر گذار است و باید به استودیو برگردند و با هم آنرا به یک آهنگ تبدیل کنند.

– برای ضبط آلبوم، رانسون بارها از نوازندگانِ گروه  The Dap-Kings استفاده کرد.

رانسون در گفتگو با نیویورک تایمز در سال ٢٠٠٧ می‌گوید: “ما برای اینکه به صدایی با حال و هوای قدیمی برسیم از هر حیله‌ی کامپیوتری ممکنی استفاده کردیم”. تا اینکه یکبار گروه سبک آر اند بی اهل بروکلین به نام The Dap-Kings به استودیو آمدند…و به واین هاوس و رانسون کمک کردند تا به صدای دهه‌ی شصتی که دنبالش بودند برسند. و رانسون می‌گوید:” آنها میلیون ها بار بهتر از هر افکت کامپیوتری بودند.”

شرون جیمز خواننده گروه The Dap-Kings در گفتگو با تایمز در سال ٢٠٠٧ :” ما فقط داشتیم به کارامون می‌رسیدیم و روی آلبوممون کار می‌کردیم که یک دفعه اونا گفتن ما صدایی که شما می‌دین رو می‌خوایم.” و “اینجوری تا همین الان همکاری ادامه داشته.”

او در ادامه می‌گوید:” اولش از اینکه نوازنده‌ها با واین هاوس می‌زنن عصبانی شدم چون موسیقی شون صدای گروه ما رو می‌داد ولی بعد احساس کردم که خوبه و کافی.”

– دو آهنگ آر اند بی کلاسیک به این آلبوم کمک کردند.

وقتی گروه The Dap-Kings  در حال بهتر کردن صدای آلبوم بودند و واین هاوس در حال کامل کردن متن آهنگ‌ها، رانسون هم در حال استفاده از دو آهنگ سول soul قدیمی به نام‌های Ain’t No Mountain High Enough و (My Girl (She’s a Fox بود برای کامل کردن دو آهنگ از آلبوم به نام‌های Tears Dry on Their Own و He Can Only Hold Her.

– واین هاوس آهنگ‌هایش را در تاکسی پدرش به آزمایش می‌گذاشت.

پدر واین هاوس در کتاب ایمی، دخترم می‌نویسد ” او ایده آل گرا بود. اشعارش و کلمات را بارها و بارها تغییر می‌داد تا به آنچه می‌خواست برسد.” این خصوصیت او در فهمیدن احساس شنوندگان آهنگ هایش هم در او وجود داشت.” وقتی می‌خواست به آهنگی که خوانده گوش بدهد آن را روی سی دی ضبط می‌کرد و در تاکسی من آنرا پخش می‌کرد تا بفهمد احساس آدم ها نسبت به موسیقی اش چیست…”

– واین هاوس می‌خواست که بعد از آلبوم غمگین Back To Black  آلبومی از ترانه های عاشقانه‌ی سرخوش درست کند.

واین هاوس به روزنامه آیریش تایمز در سال ٢٠٠۶ گفته بود:” می‌خوام یه آلبوم از آهنگ‌های شاد و سرخوش درست کنم.” “این ایده رو دوست دارم و نمی‌خوام دوباره یه آلبوم –لعنت به تویی- باشه…من خیلی آدم رومانتیکی هستم. منظورم از رومانتیک از این آدم‌های شکلات و گل نیست و بیشتر منظورم آدمی هست که وقتی بارون میاد دماغش رو به پنجره می‌چسبونه و فکر می‌کنه چقدر همه چیز زیباست…”