من از این دنیا نیستم

درباره آلبوم «جادوگر بد» از گروه ناین اینچ نِیلز

طبق معمول همیشه، رزنور خودش را از جمعی که به آنها موعظه می‌کند مجزا نمی‌داند. هرچند اکثر‌ ترانه‌هایش دوم-شخص را نشانه می‌روند و متهم می‌کنند، اما هدف اصلی‌ِ آنتاگونیزم ترنت رزنور همیشه ترنت رزنور بوده است. در زیباترین و خشن‌ترین لحظاتش، موسیقی او راویِ میلی به بخشوده شدن است که توسط غریزه‌ی تخریب‌گرش مسدود می‌شود. در قطعه‌ی بی‌کلام و بی‌پروای «I’m Not From This World» معلوم نیست که او دنبال بیگانگیست یا فرار. اگر کاترزیس آلبوم‌های NIN از بیرون راندن پشت به پشت تمام شیاطین درونی حاصل می‌شد، اینبار، موسیقی شما را در بی‌قراری معلق نگه می‌دارد.

جمع‌آوری و ترجمه: ارشیا جم

ترنت رزنور، پس از سپری کردن بخش اعظم وقتش از دهه‌ی اخیر روی آهنگسازی‌های فیلم و پروژه‌ی مشترک با همسرش «How «To Destroy Angels، گروه اصلی خود Nine Inch Nails را در دسامبر ۲۰۱۶ با «Not The Actual Events»، دوباره شروع کرد. این اثر که اولین قسمت از یک سه‌گانه به‌حساب می‌آمد، سال بعد با «Add Violence» دنبال، و سپس با «Bad Witch» تکمیل شد. بسته به اینکه از چه کسی سوال کنید، «جادوگر بد» یا آخرین EPی یک سه‌گانه است یا اولین آلبوم بلندِ گروه بعد از پنج سال.

رزنور در سال‌های اخیر نارضایتی‌اش از صنعت موسیقی و سیاست‌های اَپل و دیگر شرکت‌های استریمینگ را با عموم به اشتراک گذاشته است. گویا شرکت‌های استریمینگ تعریف خودشان از EP و LP را دارند و همین باعث می‌شود تا تولیداتی که از نظر هنرمند EP تعریف شده‌اند، به عنوان «تک-آهنگ» دسته‌بندی شود و به همین دلیل در رادیو‌های مجازی و پلی‌لیست‌ها حضور پررنگی نداشته باشد. گرچه این مجموعه‌ی شش-ترانه‌ای کوتاه‌ترین آلبوم بلند NIN به شمار می‌آید، صدا دهی‌ِ خاص آن اصرار رزنور برای EP لقب ندادن آن را توجیح می‌کند.

رزنور در جواب به سوال مجله‌ی رولینگ اِستون که چه چیزی از نظر مفهومی این سه آلبوم را از هم متمایز می‌کند، اقرار کرد هر سه آلبوم ابتدا بخش‌های مختلف یک اثر بلند بودند که با تصمیم او، به سه اثر کوتاه تقسیم شدند تا پرده به تدریج روی مخاطب گشوده شود. او در ادامه توضیح داد که هرکدام از این بخش‌ها (یا آلبوم‌ها) نماینده‌ی جوابی به سوال «نقش من در این جهان چیست؟» هستند. در آلبوم «نه آن وقایع اصلی» رزنور خودش را سرزنش می‌کند که شاید آدمها وقتی او با اعتیاد دسته و پنجه نرم می‌کرد حرفایش را بیشتر قبول داشتند و پس شاید بهتر باشد که (به استعاره) کل خانه را آتش بزند. «خشونت اضافه کن» تامل می‌کرد که شاید مشکل دنیاست و نه رزنور. که شاید ما در واقعیتی افزوده زندگی می‌کنیم. و سرانجام با «جادوگر بد» به اوج بد بینی و پوچ‌گرایی خودش رسید و این نتیجه را گرفت که همین ایده که ما حتی کوچک‌ترین تاثیری بر کلیت این جهان داریم واقعیتی افزوده‌ست: «ما با ساختن ابزاری که تو دست‌هامون جا میشن احساس خدا بودن کردیم، ولی این دورترین چیز از واقعیته. ما فقط موجوداتی هستیم که چند قدم با نابود کردن همدیگر فاصله دارن.»

درست مانند دیگر آلبوم‌های موفقش، «جادوگر بد» برای بلند پخش شدن در اتاقی تاریک ساخته شده است. و درست مثل موسیقی فیلم‌های تحسین شده‌اش کنار اَتیکوس راس (که از سال ۲۰۱۶ به صورت رسمی به یکی از اعضای ثابت گروه تبدیل شد) فضاسازی‌های او در عین مرموزی، مخاطب را برای مکاشفه‌ی مو به موی ساخته‌اش فرا می‌خواند. برای یکی از پرفکشنیست‌ترین هنرمندان دهه‌ی ۹۰، اینبار اثر او پر از نقص‌های ریز است که ضبری مضاعفی به موسیقی‌ همیشه-سختش می‌دهد. سر و صداهای داخل استودیو و «گِز» سیم‌های باز گیتار الکتریک، که رزنور آنها را در مرحله‌ی میکس هر پروژه‌ی دیگری تصحیح می‌کرد، اکنون به بخشی از میکس این پروژه تبدیل شده‌اند. روش‌های نامتعارف دیگری که او و اَتیکوس راس در ساخت، میکس و حتی مَستِرینگ این پروژه به کار گرفته‌اند، از جمله ساختن لوپ درامز از صدای مشت کوبیدن رزنور به گِل، روایتگر رویکرد جدیدیست که رزنور ۵۳ ساله در زندگی‌اش عملی کرده که باعث شده او همچنان دنبال تجربه‌های ناآشنا باشد. او در طول آلبوم ساکسفون می‌زند؛ سازی که پیش از این یا آن‌ را در مرحله‌ی میکس از تنظیم قطعه حذف می‌کرد یا آن را در لایه‌های زیرین قطعه دفن می‌کرد (مثل قطعه‌ی «Driver Down» از موسیقی فیلم «Lost Highway» دیوید لینچ).

در ترانه‌ی اول آلبوم «S**t Mirror» او لایه‌های ساکسفون سوگوارش را نقطه‌ی مقابل خرمن کوبی گیتار‌های الکتریک قرار می‌دهد. در «Play The Goddamned Part»، که یکی از دو قطعه‌ی بی‌کلام آلبوم است، رزنور این ساز بادی را برای ایجاد دیزونانس و پد‌های هیپنوتیزم کننده استفاده می‌کند. رفتار او با ساکسیفون یادآور گرایش دیرینه‌‌اش برای ساختارشکنیست؛ همان گرایشی که موجب شد تا سال‌ها پیش با قرض گرفتن ریتم‌های کوبنده‌ی موسیقی تکنو، سرود‌هایی در ژانر «goth» بسازد که هم در رادیوی راک خوب پخش شود و هم اِستیج‌های گل‌آلود ووداستاکی را پر کند.

ترنت رزنور تنها چند ثانیه پس از شروع آلبوم فریاد می‌زند «یه صورت جدید، حس خوبی داره!» که میتوان آن را بیانه‌ی کل آلبوم پنداشت. «جادوگر بد» بیش از آنکه چهره‌ای جدید از NIN باشد، صیقلیست بر تمام نکاتی که آنها را تا به امروز به چنین صدای توانمندی در موسیقی تبدیل کرده بود. مثل جراحی پلاستیک روی صورتی بی‌نقص. در ترانه‌ی «God Break Down the Door» (که موتیف اصلی آن باز هم روی ساکسفون سوار است) تاثیر همکاری با دیوید بویی برای آلبوم آخرش «Blackstar» کاملا روی رزنور مشهود است. او برعکس سبک همیشگی خواندنش، اینبار با صدایی بم، در نقش مدیوم استادش ظاهر می‌شود و پیامی رمزآلود از دانای‌کل به ما می‌دهد و میخواند: «جواب‌ها را اینجا پیدا نمی‌کنی. حداقل نه آن جواب‌هایی که به دنبالش آمدی.»

طبق معمول همیشه، رزنور خودش را از جمعی که به آنها موعظه می‌کند مجزا نمی‌داند. هرچند اکثر‌ ترانه‌هایش دوم-شخص را نشانه می‌روند و متهم می‌کنند، اما هدف اصلی‌ِ آنتاگونیزم ترنت رزنور همیشه ترنت رزنور بوده است. در زیباترین و خشن‌ترین لحظاتش، موسیقی او راویِ میلی به بخشوده شدن است که توسط غریزه‌ی تخریب‌گرش مسدود می‌شود. در قطعه‌ی بی‌کلام و بی‌پروای «I’m Not From This World» معلوم نیست که او دنبال بیگانگیست یا فرار. اگر کاترزیس آلبوم‌های NIN از بیرون راندن پشت به پشت تمام شیاطین درونی حاصل می‌شد، اینبار، موسیقی شما را در بی‌قراری معلق نگه می‌دارد.

حس ابهامی کیهانی سراسر «جادوگر بد» پخش شده است. این ۶ ترانه نه گوشنوازترین و نه صمیمی‌ترین آثار Nine Inch Nails تا به امروز هستند، اما شاید فوری‌ترین ساخته‌های این گروه باشند. گرچه ترنت رزنور اولین هنرمندی از نسلش نیست که پخش کردن یک ایده در چند آلبوم را تجربه می‌کند، اما شاید اولین کسی باشد که با محل فرودی کاملا غیرمنتظره مواجه شده است. او در ترانه‌ی آخر «Over and Out» پس از یک فضاسازی طولانی و انباشته شدن صداهای مختلف روی هم، آلبوم را با این جمله به پایان می‌رساند: «زمان داره از دست میره/نمیدونم منتظر چی نشستم.» گذشته همچنان بر افکار رزنور سنگینی می‌کند، اما گویا او برای اولین بار نگاهش را به آینده دوخته است.

Not The Actual Events

Branches/Bones

,Dear World

She’s Gone Away

The Idea of You

(Burning Bright (Field on Fire

Add Violence

Less Than

The Lovers

This Isn’t The Place

Not Anymore

The Background World

Bad Witch

S**t Mirror

Ahead of Ourselves

Play The Goddamned Part

God Break Down The Door

I’m Not From This World

Over and Out