بهترین آلبوم های 2015 از نگاه منتقدین نیویورک تایمز | قسمت سوم
برگردان: تایماز منقبتی
4 منتقد موسیقی نشریه ی نیویورک تایمز بهترین آلبوم های پاپ و جز سال 2015 را برگزیده اند.
منتقد: جان کارامانیکا (Jon Caramanica)
DS2, Monster, Beast Mode, 56 Nights & What a Time to Be Alive, Future
اینکه بهترین آلبوم سال را داشته باشید، واقعاً چیز خوبی است، اما بهتر از آن این است که بهترین جهان بینی سال را داشته باشید. Future از اکتبر سال 2014 و ظرف 11 ماه 5 پروژه را منتشر کرد که همه تقریباً از یک جنس بودند: مضطرب، مبهم و خام. ترانه های او نتیجه ی غریزه ی خالص اند و چنان جذبه دارند که حتی بتوانند درِیک -حاکم فعلی و الگوی رپ امروز- را هم به قلمرو خود بکشانند.
Beauty Behind the Madness, The Weeknd
کاشف به عمل آمد که این پاپ جدید پرسروصدا از همان دار و دسته ی قدیمی است: موسیقی سول وحشت زده آمیخته با زرق و برق راک. مایکل جکسون را شاید بتوان تبار این آلبوم برشمرد، اما بافت آن مطلقاً از جنس خود The Weeknd است: فقر احساس، بی خیالی نشئه وار و وحشت آرامش بخش. بر خلاف آلبوم های اولیه، اینجا ضرباتی پرشمار هست که موجب می شود موسیقی شان چندان هم آرام بخش و مایه ی تسلی نباشد.
Summertime ’06, Vince Staples
هیچ کس مانند وینس استیپل نمی تواند چیزهای فوق العاده را با واقعیت این طور تأثیرگذار درهم بیامیزد. او شاعری حیرت آور است که آشوب ها و دغدغه های شخصی اش را همان قدر روشن و واضح ترسیم می کند که دغدغه های جامعه را. او بهترین قصه گوی حال حاضر در دنیای موسیقی است؛ یک واقع گرای بی اخلاق و یک فیلسوف اخلاق واقعی.
Free TC, Ty Dolla Sign
تای دولا در اولین آلبومش مقام ملک الشعرایی زنباره و استاد فرم در موسیقی را دارد که البته از زیر بار احساسات شانه خالی می کند. او روشن ترین امید برای رستگاری R&B است و ترانه نویس – خواننده ای است که راه و روش پیشینیان خود – راجر تروتمن (Roger Troutman)، آر کِلی (R. Kelly) و The Dream- را به خوبی زبان مادری اش می شناسد.
The First Time, Kelsea Ballerini
بحث و جدلها درباره ی نقش هنرمندان زن در موسیقی کانتری معمولاً نتوانسته نقش آن ها را خارج از چهارچوب و سنجه های مردانه بررسی کند که مایه ی خجالت است. کار خانم بالرینی یک جواب دندان شکن به این نوع بررسی هاست: اولین آلبوم او کاری تماماً منحصر به او و زنانه است و کاری به داوری های مردانه ندارد.
SremmLife, Rae Sremmurd
این آلبوم اوج موسیقی واگیردارهیپ-هاپ و کاری گیرا و جسورانه است که هر ترانه اش یک الگو یا هشتگ بالقوه است. هر گروه قدیمی ممکن است چنین ایده هایی به سرش بزند یا یک سال موفق و تکرارنشدنی را پشت سر بگذارد. اما خالق این آلبوم همه را یکجا دارد و فرقش با بقیه در همین است.
To Pimp a Butterfly, Kendrick Lamar
لامار همچنان که مشهورتر می شود و اعتماد به نفسش بالا می رود، کله شق تر و مرموزتر هم می شود. با این حال در این آلبوم، که از نظر موسیقی بسیار قدرتمند است، راهی برای برقراری ارتباط یافته که بی نیاز از کلمات است و برای این کار از همراهی و همکاری جمعی از خلاق ترین موسیقیدان های جاز و سول لوس آنجلس بهره برده است. همگی به سختی کار کرده اند. ترانه ها ملودیک، غامض و مهیج اند و هم ساختنشان عرق درآورده و هم گوش دادنشان عرق درمی آورد. آلبوم To Pimp a Butterfly بزرگداشت خلاقیت سیاهان است به رغم موانع غیرقابل پیش بینی و باورنکردنی پیش روی آن ها.
Sprained Ankle, Julien Baker
در سالی موفق برای زنان اهل ایندی راک (Indie Rock)، صدای سست و درعین حال مصمم جولین بیکر از سایرین متمایز بود. ترانه های این آلبوم زنی محتضر و در آستانه ی تباهی را به تصویر می کشد که هنوز آنقدر هوشیار هست که بی آبرویی های دم آخر را دریابد.
Honeymoon, Lana Del Rey
اگر آلبوم های قبلی لانا دل رِی تلویحاً بازتابی بودند از اینکه چگونه زیر ذره بین موفقیت و شهرت، وفادار ماندن به خود و سبک و سیاق همیشگی چقدر دشوار است، کار تازه ی او گواهی است بر اینکه او در مسخرگی و مضحکه ی افتخار، سرانجام آرامش واقعی را یافته است.
Captain of None, Colleen
موسیقی درست و مطبوع، با حضور برخی سازهای غیرمعمول –از جمله ویولا دا گامبا (نوعی ساز عهد باروک)- و همچنین مجموعه ای از زبردستی های فنی. نتیجه شبیه قلبی است که خون و همچنین اطلاعات را پمپاژ می کند.
